Πόσες φορές τα πράγματα φαίνονται να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και η μια αναποδιά διαδέχεται την άλλη, χωρίς εμείς να μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί. Μήπως είναι η κακή μας η τύχη; Μήπως το κακό κάρμα που έχουμε; Μήπως είμαστε αμαρτωλοί και πρέπει να πληρώσουμε; Ή μήπως φταίει ο κακός μας ο Κρόνος που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε;
Κάτι τέτοιες στιγμές αισθανόμαστε μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από τον Θεό και τους ανθρώπους και η βοήθεια -όσο απεγνωσμένα κι αν την ζητάμε- δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά.Είναι όμως όλα αυτά τα άσχημα και τα 'φαινομενικά' ασύνδετα γεγονότα που συμβαίνουν σε μας και τους γύρω μας, όντως τυχαία; Είναι κάποιος κακός εκεί έξω, που μας έχει καταραστεί και θέλει να υποφέρουμε;
Σκεφτήκατε ποτέ ότι ίσως όλα αυτά τα δυσάρεστα που «τυχαίνουν» σε μας και τους γύρω μας, να περιέχουν κάποιο κρυμμένο μήνυμα που θέλει κάτι να μας πει; Ότι ίσως το Σύμπαν με κάθε γεγονός να προσπαθεί να μας μεταδώσει ένα μήνυμα που θέλει να στρέψει την προσοχή μας σε κάτι που μας αφορά; Μήπως κάθε περιστατικό που εκλαμβάνουμε σαν αρνητικό είναι η απάντηση σε κάποιο πρόβλημά μας και εμείς δεν το βλέπουμε;
Πίσω από κάθε γεγονός της ζωής μας, όσο μικρό κι ασήμαντο κι αν φαίνεται κι όσο άσχημο και δυσάρεστο κι αν είναι, κρύβεται κάποια σημαντική πληροφορία, που αν μπορούσαμε να την δούμε και να την καταλάβουμε, θα έκανε τη ζωή μας ευκολότερη και καλύτερη.
Επιμένουμε να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα που μας απασχολεί και μάλιστα επιμένουμε να λυθεί με συγκεκριμένο τρόπο: «αχ να μ' έπαιρναν σε αυτή την δουλειά», «γιατί δεν με παντρεύεται;». Αρνιόμαστε να δούμε τίποτα πέρα από αυτό. Αποφεύγουμε να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις, αποτυγχάνουμε να κάνουμε τη σύνδεση και να συσχετίσουμε τα όσα μας συμβαίνουν με τις πραγματικές μας ανάγκες και την ζωή μας: «τι σχέση έχει αυτό με μένα; Τι θέλει να μου δείξει;», ή «τι έχω να μάθω από αυτό;»
Με άλλα λόγια, αρνιόμαστε ν' ακούσουμε και να καταλάβουμε τα μηνύματα που θέλει να μας μεταδώσει η ψυχή μας. Είναι -κυριολεκτικά- σα να μην θέλουμε να μάθουμε κάποια πράγματα για μας. Ακούμε μόνο εκείνα που θα θέλαμε ν' ακούσουμε και απορρίπτουμε όλα τ' άλλα. Αποτυγχάνουμε να δούμε τη θετική πλευρά σε όσα μας συμβαίνουν. Σαν τα μικρά κακομαθημένα παιδιά που κλαίνε και γκρινιάζουν όταν δεν αποκτήσουν αυτό που θέλουν εδώ και τώρα, εμμένουμε πεισματικά στις απαιτήσεις μας κι αν δεν ικανοποιηθούν με τον τρόπο που θέλουμε, στενοχωριόμαστε, μιλάμε για κακή τύχη, για το βαρύ κάρμα που έχουμε, για το ότι ο Θεός είναι άδικος και τόσα άλλα.
Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας, ακόμα κι όταν δεν βρίσκουμε αμέσως τη λύση στα προβλήματά μας. Πρέπει να έχουμε υπευθυνότητα και να μην κατηγοράμε τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό μας για όσα μας συμβαίνουν, για όσα δεν μπορούμε ακόμα να εξηγήσουμε.
Να αναγνωρίζουμε ότι η ζωή, ακόμα κι αν είναι δύσκολη, είναι ένα Δώρο...
Κάτι τέτοιες στιγμές αισθανόμαστε μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από τον Θεό και τους ανθρώπους και η βοήθεια -όσο απεγνωσμένα κι αν την ζητάμε- δεν φαίνεται να έρχεται από πουθενά.Είναι όμως όλα αυτά τα άσχημα και τα 'φαινομενικά' ασύνδετα γεγονότα που συμβαίνουν σε μας και τους γύρω μας, όντως τυχαία; Είναι κάποιος κακός εκεί έξω, που μας έχει καταραστεί και θέλει να υποφέρουμε;
Σκεφτήκατε ποτέ ότι ίσως όλα αυτά τα δυσάρεστα που «τυχαίνουν» σε μας και τους γύρω μας, να περιέχουν κάποιο κρυμμένο μήνυμα που θέλει κάτι να μας πει; Ότι ίσως το Σύμπαν με κάθε γεγονός να προσπαθεί να μας μεταδώσει ένα μήνυμα που θέλει να στρέψει την προσοχή μας σε κάτι που μας αφορά; Μήπως κάθε περιστατικό που εκλαμβάνουμε σαν αρνητικό είναι η απάντηση σε κάποιο πρόβλημά μας και εμείς δεν το βλέπουμε;
Πίσω από κάθε γεγονός της ζωής μας, όσο μικρό κι ασήμαντο κι αν φαίνεται κι όσο άσχημο και δυσάρεστο κι αν είναι, κρύβεται κάποια σημαντική πληροφορία, που αν μπορούσαμε να την δούμε και να την καταλάβουμε, θα έκανε τη ζωή μας ευκολότερη και καλύτερη.
Επιμένουμε να λυθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα που μας απασχολεί και μάλιστα επιμένουμε να λυθεί με συγκεκριμένο τρόπο: «αχ να μ' έπαιρναν σε αυτή την δουλειά», «γιατί δεν με παντρεύεται;». Αρνιόμαστε να δούμε τίποτα πέρα από αυτό. Αποφεύγουμε να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις, αποτυγχάνουμε να κάνουμε τη σύνδεση και να συσχετίσουμε τα όσα μας συμβαίνουν με τις πραγματικές μας ανάγκες και την ζωή μας: «τι σχέση έχει αυτό με μένα; Τι θέλει να μου δείξει;», ή «τι έχω να μάθω από αυτό;»
Με άλλα λόγια, αρνιόμαστε ν' ακούσουμε και να καταλάβουμε τα μηνύματα που θέλει να μας μεταδώσει η ψυχή μας. Είναι -κυριολεκτικά- σα να μην θέλουμε να μάθουμε κάποια πράγματα για μας. Ακούμε μόνο εκείνα που θα θέλαμε ν' ακούσουμε και απορρίπτουμε όλα τ' άλλα. Αποτυγχάνουμε να δούμε τη θετική πλευρά σε όσα μας συμβαίνουν. Σαν τα μικρά κακομαθημένα παιδιά που κλαίνε και γκρινιάζουν όταν δεν αποκτήσουν αυτό που θέλουν εδώ και τώρα, εμμένουμε πεισματικά στις απαιτήσεις μας κι αν δεν ικανοποιηθούν με τον τρόπο που θέλουμε, στενοχωριόμαστε, μιλάμε για κακή τύχη, για το βαρύ κάρμα που έχουμε, για το ότι ο Θεός είναι άδικος και τόσα άλλα.
Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας, ακόμα κι όταν δεν βρίσκουμε αμέσως τη λύση στα προβλήματά μας. Πρέπει να έχουμε υπευθυνότητα και να μην κατηγοράμε τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό μας για όσα μας συμβαίνουν, για όσα δεν μπορούμε ακόμα να εξηγήσουμε.
Να αναγνωρίζουμε ότι η ζωή, ακόμα κι αν είναι δύσκολη, είναι ένα Δώρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου