Διαδικτυακή αγάπη

 

Και ήρθε ο κόσμος τούμπα.....

Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις πριν μερικές δεκαετίες ένα πρόσωπο, ήταν να το δεις και να σε δεί. Στο σχολείο, στην καφετέρια, στο μπαράκι, μέσω του κολλητού της κολλητής,αρκούσε να συναντήσεις ένα βλέμμα και να νιώσεις ξαφνικά ότι κάποιος πάτησε τον διακόπτη και άναψε το πράσινο φως.

Τώρα ανεβάζεις στο facebook μια φωτογραφία (κατά προτίμηση ρετουσαρισμένη) και περιμένεις το πολυπόθητο κλικάρισμα. Όσο μεσολαβεί η απόσταση ασφαλείας της οθόνης όλα βαίνουν καλώς, όλα είναι συναρπαστικά. Μόλις γίνει η κατ'ιδίαν συνάντηση, πέφτουν οι μάσκες και συνήθως έρχεται η απογοήτευση. Ακόμα και αν είσαι τυχερός και βρείς το άλλο σου μισό, πάλι σκέφτεσαι τον χρόνο που έχασες στο να αγαπάς από "μακριά".

Όπως και να χει πλέον ζούμε στην εποχή των σχέσεων μέσα από την οθόνη.

Μήπως όμως αυτό μειώνει την ποιότητα της επικοινωνίας μας?

Ο φόβος είναι ο πιο μεγάλος εχθρός του έρωτα, ίσως για αυτό κρυβόμαστε πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών. Νομίζουμε ότι προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από το να εκτεθεί στο συναίσθημα και σε οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας πληγώσει.

Ο φόβος είναι πιο ισχυρός από την επιθυμία να ζήσουμε κάτι αληθινό, όμορφο και ζωντανό?

Είναι πιο ισχυρός από την ανάγκη μας για ουσιαστική επικοινωνία,ακόμα και αν αυτή έχει και αρνητικά αποτελέσματα ?

Αυτό που έχει νόημα είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός, όπως λέει και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Όλες οι εμπειρίες (ακόμα και οι αρνητικές) είναι εφόδιά μας για το μέλλον. Θέλω να ελπίζω ότι οι σχέσεις των ανθρώπων θα βρούν τρόπο να διατηρήσουν την γνησιότητά και την αμεσότητά τους, αλλιώς όσο εύκολα πατάμε το κουμπί delete του υπολογιστή, τόσο εύκολα θα εξανεμίζονται συναισθήματα, σκέψεις και αγάπες.